بهت پیله کردم نمی مونی پیشم نه میمیرم اینجا نه پروانه میشم از عشق زیادی تورو خسته کردم تو دورم زدی خواستی دورت نگردم بازم شوری اشک و لبهای سردم من این بازی و صد دفعه دوره کردم نه راهی نداره گمونم قراره یکی دیگه دستامو تنها بذاره دیگه توی دنیا به چی اعتباره کسی که براش مردی دوست نداره منو بغض و بارون سکوت خیابون دوباره شکستم چه ساده چه آسون به پاتم بسوزم تو شمعم نمیشی تو حوای دنیای آدم نمیشی غرورت گلومو به هق هق کشیده آدم که قسم خوردشو دق نمی ده منوتو یه عمره دوتا خط صافیم شده عادت ما که رویا ببافیم بشینیمو عشق و به بازی بگیریم واسه زندگی کردنامون بمیریم چه سخته تو تنهایی شرمنده میشی ماها قهرمانیم و بازنده میشیم مثه اعصر پاییزی رنگ و رومون واسه خیلیا خاطرست آرزومون...